DE SCHETSEN VOORAF VAN HANS DE GROOT:

De Opera

Basilio in the Barbier van Seville

Painting: Hans de Groot

De auteur van Le barbier de Séville is Beaumarchais. De titel van het boek is: Le barbier de Séville. Het originele jaar van uitgifte is 1775; de tekst is al erg oud. Le barbier de Séville is een theaterstuk; het genre is dan ook dramatiek.

Samenvatting

De hoofdpersonages uit Le barbier de Séville zijn Figaro, de graaf Almaviva (in het verhaal Le Comte), Rosine en Bartholo. In het eerste bedrijf komen de barbier Figaro en Almaviva elkaar tegen onder het balkon van de dokter Bartholo. Figaro kent de graaf al; hij is een werknemer van hem geweest. Almaviva is smoorverliefd op Rosine, die bij Bartholo inwoont als zijn pupil, en is haar achterna gereisd. Ook Bartholo, die inmiddels bejaard is, wil graag met Rosine trouwen. Figaro heeft toegang tot het huis van Bartholo en daar wil de graaf maar al te graag gebruik van maken. Hij neemt de schuilnaam Lindor aan. Rosine weet hem een brief in handen te spelen en nodigt hem uit zich bekend te maken. Middels een aubade doet hij dat dan ook. In het tweede bedrijf dringt Lindor het huis binnen. De voorbereidingen hiervoor zijn inmiddels al getroffen door Figaro. Hij heeft het personeel van Bartholo als chirurgijn van alles toegediend zodat zij tijdelijk uitgeschakeld zijn. Bazile, een vriend van Bartholo en de muziekleraar van Rosine, komt roet in het eten strooien door Bartholo te vertellen dat de graaf Almaviva vertrokken is uit Spanje. De voogd van Rosine is nu nog meer op zijn hoede. Le comte Almaviva weet echter toch binnen te dringen en een brief aan Rosine te overhandigen door zich te vermommen als een soldaat die om inkwartiering komt vragen.

Het daarop volgende bedrijf begint weer met een volgende intrede van de graaf in het huis van Bartholo, die de situatie steeds maar vreemder vindt worden. Samen met Figaro doktert hij het plan uit om binnen te komen als een leerling van de muziekleraar Don Bazile. Almaviva zegt dat Bazile ziek is en dat hij hem komt vervangen. Figaro komt vervolgens binnen om Bartholo te scheren en hem zo weg te lokken van Rosine. Rosine en de graaf zijn net een moment alleen als Don Bazile weer ten tonele verschijnt. Er ontstaat verwarring, maar een zak met geld van de graaf Almaviva biedt uitkomst; hij doet zich toch maar voor als zijnde ziek. Bartholo krijgt echter het geflirt van Almaviva en Rosine door en stuurt Figaro en Almaviva het huis uit. Bartholo is in het begin van het vierde en laatste bedrijf zo bang om Rosine te verliezen dat hij besluit om dezelfde nacht nog te gaan trouwen met Rosine. Door een slim, gemeen spelletje met een brief weet hij Rosine te overtuigen dat Lindor (Almaviva) een bedrieger is en wint hij haar voor zich. Het meisje is ontroostbaar en bekent dat zij die nacht door Lindor en Figaro ‘gekidnapt’ zal worden. Bartholo gaat weg uit het huis om versterking te gaan halen. Als hij weg is verschijnen Figaro en Almaviva aan het slaapkamerraam van Rosine en dringen binnen. Hij legt uit hoe de vork in de steel zit. Vervolgens komen de notaris en Bazile binnen. Slechts een zak met geld is nodig om Bazile, die eigenlijk getuige zou zijn bij het huwelijk van Bartholo en zijn pupil, te laten getuigen bij het huwelijk van de graaf en Rosine. Bartholo komt vervolgens binnen, witheet, en komt tot de voor hem verschrikkelijke ontdekking dat zijn voorzorgsmaatregelen (précautions) totaal nutteloos zijn geweest.

The next company starts again with the next entry of the count in the house of Bartholo, who finds the situation increasingly weirder. Together with Figaro he plans the plan to come in as a pupil of the music teacher Don Bazile. Almaviva says that Bazile is ill and that he will replace him. Figaro then comes in to shave Bartholo and lure him away from Rosine. Rosine and the count are just a moment only when Don Bazile appears on the scene again. Confusion arises, but a bag of money from Count Almaviva offers a solution; he pretends to be ill. Bartholo, however, gets the flute from Almaviva and Rosine and sends Figaro and Almaviva out of the house. Bartholo is so afraid of losing Rosine in the beginning of the fourth and final company that he decides to marry Rosine the same night. Through a clever, mean game with a letter, he manages to convince Rosine that Lindor (Almaviva) is a cheater and wins her for himself. The girl is inconsolable and confesses that she will be 'kidnapped' by Lindor and Figaro that night. Bartholo leaves the house to get reinforcements. When he is gone, Figaro and Almaviva appear at the bedroom window of Rosine and penetrate inside. He explains how the fork is in the handle. Then the notary and Bazile come in. Only a bag of money is needed to have Bazile, who actually witnessed Bartholo's marriage and his pupil, testify at the wedding of the Count and Rosine. Bartholo comes in, white, and comes to the terrible discovery that his precautions (précautions) have been totally useless.

Verhaaltechniek
Het boek geeft de volledige theaterteksten van het stuk Le barbier de Séville en dit is dan ook erg duidelijk te zien aan de opbouw van het verhaal. Tussen de stukken tekst van de spelers staan aanwijzingen voor het spelen van het stuk.
Het verhaal speelt zich af in de straat waar dokter Bartholo woont en in het huis van de eerder genoemde dokter. Er is dus weinig diversiteit van plaats van spelen. Dit is echter gemakkelijk te verklaren: bij een toneelspel is het niet mogelijk om allerlei verschillende plaatsen uit te beelden; elke keer dat de speelplaats verandert, zal ook het toneel veranderd moeten worden, wat veel tijd (en geld!) kost.
Le barbier de Séville speelt zich af in de tijd waarin het geschreven is; de 18e eeuw. Dit is voor het verhaal zeer belangrijk, omdat Beaumarchais juist zijn eigen tijd belachelijk wil maken.

Story technique
The book gives the full theater texts of the piece Barber de Séville and this is very clearly visible in the construction of the story. Between the pieces of text of the players there are instructions for playing the piece.
The story is set in the street where Dr. Bartholo lives and in the house of the aforementioned doctor. There is therefore little diversity of place of play. However, this is easy to explain: in a play it is not possible to represent all kinds of different places; every time the playground changes, the stage will also have to be changed, which takes a lot of time (and money!).
Le barbier de Séville takes place in the time when it is written; the 18th century. This is very important for the story, because Beaumarchais wants to ridicule his own time.

Thematiek
De ondertitel van dit stuk, La précaution inutile, komt goed tot zijn recht in dit stuk. Beaumarchais wil laten zien dat het nemen van voorzorgsmaatregelen niet altijd helpt; er kan van alles misgaan en mensen zijn makkelijk om te kopen. Het omkopen van mensen was in die tijd echter geen schande, het was een goed gebruik.

Theme
The subtitle of this piece, La précaution inutile, comes into its own in this piece. Beaumarchais wants to show that taking precautionary measures does not always help; things can go wrong and people are easy to buy. The bribery of people was not shame at the time, it was a good use

Plaatsing in de literatuurgeschiedenis
Het werk is gepubliceerd in de 18e eeuw, een zeer bewogen eeuw. Maar ook een eeuw van de filosofie. Ook het toneel is hierdoor beïnvloed geraakt. De meeste prozaschrijvers in de achtiende eeuw zijn dan ook filosofisch geöriënteerd.
Beaumarchais heeft zich laten inspireren door Diderot. Voornamelijk de stukken Le fils naturel en Le père de famille zijn van grote invloed geweest op de stukken die Beaumarchais heeft geschreven. Beaumarchais hangt overal een beetje tussen in en pikt van alles wat mee; hij kan niet tippen aan de humor van Molière en gebruikt niet zoveel en diepgaande filosofie in zijn stukken zoals Montesquieu en Diderot.

Placement in literary history
The work is published in the 18th century, a very eventful century. But also a century of philosophy. The stage has also been influenced by this. Most prose writers in the eighteenth century are philosophically oriented.
Beaumarchais has been inspired by Diderot. Mainly the pieces Le fils naturel and Le père de famille have been of great influence on the pieces written by Beaumarchais. Beaumarchais interprets everywhere and picks up everything that goes with it; he can not match the humor of Molière and does not use so much and profound philosophy in his pieces such as Montesquieu and Diderot.

Beaumarchais; een korte biografie
Op 24 januari 1732 wordt Beaumachais geboren als Pierra-Augustin Caron. Zijn vader was klokkenmaker en dit zorgde er dan ook voor dat hij zijn zoon op zijn dertiende van school haalde om hem ook het vak eigen te maken. Nog geen tien jaar later doet hij een belangrijke ontdekking: het echappement (het deel van een klok dat deze regelmatig laat lopen). Dit verschafte hem toegang tot het Hof.
In 1756 trouwt hij met Madame Franquet en neemt hij de naam Beaumarchais aan. Deze naam komt van een leengoed van zijn vrouw. Zijn vrouw overlijdt echter na een jaar. Door zijn muzikale gaven weet hij vervolgens een aanstelling te krijgen als muziekleraar aan het hof van Lodewijk XV. Vervolgens zit het hem weer mee en koopt hij zich het adelschap in.
Zijn carrière als toneelschrijver begint in 1767. In dat jaar schrijft hij Eugénie. Het is een zwaarwichtig, morealiserend melodrama. In het voorwoord van dit stuk geeft hij zijn mening over het toneel. Drie jaar later gaat zijn tweede, even onsuccesvolle, stuk Les Deux Amis in première.
Door een twist over het nalatenschap van zijn beschermheer verliest hij veel tijd en geld, maar nog belangrijker: zijn burgerrechten. Constant is hij op de vlucht, maar toch heeft hij tijd om een toneelstuk te schrijven. In februari 1775 verschijnt het succesvolle stuk Le barbier de Séville.
Na die tijd wint hij nog een rechtszaak en kan hij zich volledig storten op de literatuur. Eindelijk krijgt hij ook zijn stuk Le Mariage de Figaro door de censuur in 1784. Hij trouwt opnieuw en belandt een tijdje later weer een paar dagen in de cel en maakt nieuwe vijanden. Tijdens de Franse revolutie wantrouwt men hem. Beaumarchais vlucht, maar zijn familie wordt gevangen gezet en zijn bezittingen verkocht.

Beaumarchais; a short biography
On January 24, 1732, Beaumachais was born as Pierra-Augustin Caron. His father was a clockmaker and this also meant that he took his son from school when he was thirteen to make it his profession. Less than ten years later he makes an important discovery: the escapement (the part of a clock that makes it run regularly). This gave him access to the Court.
In 1756 he married Madame Franquet and took the name Beaumarchais. This name comes from a fief of his wife. However, his wife dies after a year. Through his musical gifts he then has an appointment as a music teacher at the court of Louis XV. Then it is with him again and he buys himself the company.
His career as a playwright begins in 1767. In that year he writes Eugénie. It is a weighty, revealing melodrama. In the preface of this piece he gives his opinion on the stage. Three years later his second, unsuccessful piece Les Deux Amis premieres.
By a dispute about the legacy of his patron he loses much time and money, but more importantly: his civil rights. Constantly he is on the run, but he still has time to write a play. In February 1775 the successful piece Le barber de Séville appears.
After that time he still wins a lawsuit and he can fully concentrate on the literature. Finally he gets his piece Le Mariage de Figaro through the censorship in 1784. He marries again and ends up a few days later in the cell again and makes new enemies. During the French Revolution he was distrusted. Beaumarchais flees, but his family is imprisoned and his possessions sold.

Beoordeling
Le barbier de Séville is een bewogen stuk met veel humor. Dit maakt het geheel goed leesbaar. Beaumarchais is er zeker in geslaagd om een goed toneelstuk te schrijven met allerlei verschillende elementen erin.
Het doel van Beaumarchais, duidelijk maken dat voorzorgsmaatregelen niet altijd alles kunnen ondervangen, komt zeer duidelijk in dit stuk naar voren. De ene keer werkt het in het voordeel van de sympathisanten van het stuk, de andere keer in het nadeel in het nadeel van de ‘slechterik’. Voor Bartholo loopt het uiteindelijk dan ook slecht af.
Het verhaal is realistisch geschreven, wat zorgt dat het goed te volgen is. Dat is ook nodig; het is een oud stuk. Door de ouderdom van het stuk worden ook woorden gebruikt die voor ons nu archaïsch zijn en gebruikt Beaumarchais constructies die ons vreemd zijn. Beaumarchais beschrijft niet veel ruimten, maar de kleren van de hoofdpersonen en aanwijzingen voor het spelen van het stuk zijn zeer veel en uitgebreid aanwezig. Dit laat de lezer aan de ene kant vrij om zich een voorstelling te maken van de vertrekken, maar kadert dit wel in door de personages duidelijk te beschrijven.
Dit stuk is het zeker waard om ook nu nog gelezen te worden. De thematiek is niet verouderd en ook wij hebben er nog dagelijks mee te maken. Dit stuk zal nooit verjaren en bevat daarnaast ook humor wat het een zeer interessant en leuk stuk maakt.

Rating
Le barbier de Séville is a stirring piece with a lot of humor. This makes it completely legible. Beaumarchais has certainly managed to write a good play with all sorts of different elements in it.
The purpose of Beaumarchais, to make clear that precautionary measures can not always overcome everything, is very clear in this document. On one occasion it works in favor of the sympathizers of the piece, the other time to the detriment of the 'bad guy'. For Bartholo it ultimately ends badly.
The story is written realistically, which makes it easy to follow. That is also necessary; it is an old piece. The age of the play also uses words that are archaic for us now and Beaumarchais uses constructions that are strange to us. Beaumarchais does not describe many spaces, but the clothes of the main characters and instructions for playing the piece are very extensive and extensive. On the one hand, this leaves the reader free to imagine the rooms, but does fit in with a clear description of the characters.
This piece is certainly worth reading even now. The theme is not outdated and we also have to deal with it on a daily basis. This piece will never be barred and also contains humor which makes it a very interesting and fun piece.

Vertaling van de gezongen Roddel van Basilio